Renate Voetstra - Schrijver

Geschreven door Renate Voetstra

De ander kun je niet veranderen, maar wel jezelf...

'Ik lees geen krant en kijk geen journaal meer, omdat ik het niet wil weten.' Met haar armen stevig over elkaar kijkt Elly mij aan alsof niemand haar op andere gedachten kan brengen. 'Het is zo negatief in de wereld. Ik wil dat niet.'
Sinds een paar maanden komt Elly in de praktijk. Ze heeft moeite om voor zichzelf op te komen en wil dat veranderen. Met enige regelmaat wordt er misbruik van haar goedheid gemaakt.
'Je krijgt het dan erg moeilijk, want het is er wel.' Ik neem een slokje van mijn koffie. Ze zucht diep. Uit eigen ervaring weet ik hoe je in de knoop kunt raken wanneer je vecht met iets wat je niet wilt, maar het is er wel. Dat kan een gevoel zijn, situatie, iemand in je omgeving waar je moeite mee hebt of iets wat in de wereld gebeurd. Door de afwijzing heb je er geen grip op en het probleem is dat het dan juist aandacht krijgt.  
'Wat je afwijst bij een ander, wijs je in jezelf af.' Zeg ik en er ontstaan rimpels in haar voorhoofd. 'Dus jij moet altijd positief zijn van jezelf?'
Elly knikt zachtjes en haar krullen bewegen op haar hoofd mee. 'Ja, dat klopt. Daar heb je toch ook niets aan om negatief te zijn?'
'Het heeft ook niet mijn voorkeur, maar als je het afwijst zit er geen vrijheid in. Je komt er dan niet eens achter hoe het werkelijk voor je is, want het mag er niet zijn. Je onderdrukt daar iets mee.'
'Daardoor kan ik dus niet goed voor mezelf opkomen.' Opgelucht kijkt Elly me aan en staart daarna stil uit het raam. De klok hoor ik op de achtergrond tikken. 'Dus eigenlijk zeg je dat alles er mag zijn?'
'Ja,' knik ik. 'Het betekent niet dat je het leuk moet vinden, maar het gaat om de vrijheid die je erin hebt. Je kunt dan bewust kiezen hoe jij met negatief nieuws, een situatie of persoon om wilt gaan in plaats van af te wijzen wat er is. Je kunt dan makkelijker je eigen pad blijven volgen.'
Ik zie dat het tijd is en we moeten afronden. 'Dus eigenlijk zeg je dat we als mensen er dan ook niet samen uitkomen wanneer we vastzitten in die tegengestelden?' Ze staat op en pakt haar tasje van de grond.
'Precies. Het is dan vaak of goed of fout. De ander moet dan net zo zijn of denken als jij. Je hoort of ziet dan ook niet meer wat er werkelijk aan de hand is. Je kunt geen gebruik maken van elkaars kwaliteiten, maar gaat de ander overtuigen van iets wat voor jou goed is. Dat hoeft voor de ander helemaal niet zo te zijn. Daar kom je niet achter als je vast blijft zitten in de polariteiten die een dualiteit geworden zijn.'
Even later stapt Elly opgewekt de deur uit en zwaai ik haar na. Ik denk terug aan de vele keren dat ik zelf vast zat in een afwijzing of bewondering. Wat een worsteling kon dat zijn. De sleutel om daaruit te komen was ik af en toe even kwijt, maar heb er steeds weer opnieuw voor gekozen: Liefde.

Veel liefs, Renate